Poetry

These poems are parts of  #SaveChana environmental campaign against Thai government and private sectors plan to build mega industrial zone over the sea of Chana, Thailand.
Original Thai and English poems by Tamruja Dharmasaroja.

 

บทกวีเหล่านี้เป็นส่วนหนึ่งของการขับเคลื่อนประเด็น #ต่อต้านนิคมอุตสาหกรรมจะนะ ประพันธ์เป็นภาษาไทยและภาษาอังกฤษโดย ธรรมรุจา ธรรมสโรช

 

1. ชาวนาคุยกับเจ้าหน้าที่ A Farmer Talking to an Officer

“ไม่มีหรอกเงินทองที่มองหา
มีแต่หญ้ายอดไหวในทุ่งเขียว
กับรวงข้าวราวทองต้องคมเคียว
อีกประเดี๋ยวพร้อมกินกลางดินลาน

เร่งฝัดข้าวเข้าซึ้งนึ่งให้หอม
น้ำที่ซาวถนอมเป็นเหล้าหวาน
หมักในโถโอชาไม่ช้านาน
ได้เจือจานกลิ่นรสหมดทุกรั้ว

นั่งลงเถิดผู้กล้าหน้าเปื้อนเศร้า
อย่าเร่งเร้าคุกคามตามล่าหัว
ท่านถือปืนยืนจ้องมองให้กลัว
พวกเรามีเพียงตัวกับผืนนา

รุกทะเลทำไมเราไต่ถาม
ท่านตอบความแกมขู่ยิ่งกังขา
สัมปทาน-นิคม-โรงไฟฟ้า
ได้ดาหน้ารุกด้าวทุกคราวคืน

นั่งกินข้าวปลากันสักคำไหม
สบตาเหมือนคนใกล้ใช่ใครอื่น
ท่านก็คนเราก็คนบนจุดยืน
ต่างขำขื่นใต้หัวโขนทุกหนทาง

ความอุดมในสินธุ์ดื่มกินเถิด
แร่ธาตุให้กำเนิดสมุทรกว้าง
รุ่นสู่รุ่นอุ่นอิ่มยิ้มไม่จาง
ย่อมมีค่ากว่าถางทุบทำลาย

แกงส้มปลาท่านซดทุกหยดหยาด
คือสมบัติซึ่งชาติไม่อาจขาย
ปล่อยเคมีลงน้ำสัตว์ช้ำตาย
หรือท่านจักดูดายอย่างคนจร

——

ไม่มีหรอกเงินทองที่มองหา
มีแต่หญ้ายอดไหวใต้สิงขร
อากาศสะอาดใสให้เอนนอน
กี่หนาวร้อนบริบูรณ์พูนพืชพรรณ

แผ่นดินเราเราต้องรักษา
จะได้มีพสุธาน้อมรับขวัญ
ทิ้งกระสุนมาปลูกป่าคว้าตะวัน
รักษ์สีสันฟ้าพรุ่งด้วยอุ้งมือ

โปรดกลับไปบอกนายของท่านเถิด
ประชาใช่หุ่นเชิดผู้ด้านดื้อ
แต่เป็นผองช้างศึกซึ่งฝึกปรือ
พร้อมแย่งยื้อหยัดยืนเพื่อผืนดิน

——

หยิบข้าวไปสักห่อก่อนถ่อกลับ
แล้วสดับเสียงแสงแห่งบ้านถิ่น
เงี่ยหูฟังภายในอาจได้ยิน
ลมหายใจรวยรินของชุมชน”

——

 

 

“Sir, we don’t have the cash you look for
We have green field blowing in the wind
Golden rice hitting the sickles,
Ready to harvest,
Ready to taste in a moment.

Winnowing the rice,
As cooked slowly,
aromatic steam comes out,
We keep its water to infuse liquor,
And the flavour mesmerises every households.

Sir, please have a seat,
Don’t you try to hunt us down,
You point guns, threatening us.
We only have our bodies and our fields.

Why would you destroy the sea?
You answer while pressing us down,
And we keep questioning;
Why concessions,
Industrial zones,
Power plants,
Keep invading our lands.

Sir, please dine with us,
Look me in the eye of a friend.
You and I, are from different stance,
We suffer these roles we play.

Sir, absorb the richness of the sea,
Minerals that give birth to the ocean,
Let it pass on from generations,
to generations.
Isn’t that better than killing?

Let me tell you.
Every drop of the fish soup you’re eating,
It’s the national treasure that can never be sold,
When someone poisons nature,
Would you collaborate?

——

Sir, we don’t have the cash you look for
We have green field blowing under the mountain,
Fresh air as lullabies,
This is wealth for every seasons.

National anthem sings,
“We must preserve our lands
And the land will protect our souls”

So we ask you to drop your guns and bullets.
Save the sun,
And the sky for tomorrow.

Go back to your Generals,
Tell them we are not rebellious puppets,
But we are the trained war elephants
Who determine to stand against your power.

——

Pick a pack of rice before you leave.
Listen to its sound,
Sound of the field,
Sound of the people,
Should you hear our breath,
Low pace breath of the locals”.

May 7th, 2020

2

เราทอดทิ้งหลายอย่างไว้ข้างหลัง
มวลดอกไม้สะพรั่งเต็มทุ่งกว้าง
กุ้งหอยปูว่ายดิ้นทั่วถิ่นทาง
แม่น้ำร้างปนเปื้อนด้วยเงื่อนงำ

We left our gemstones behind,
Blooming flowers in the field,
Creatures of the sea swimming cross continents.
We left the river poisoned,
By unresolved conflict of interest.

3

ลอดอุโมงค์โกงกางอย่างไม่กล้า
โลกเบื้องหน้าเทิ้มไหวคลื่นไกวแกว่ง
เรือโคลงเคลงเพลงชลบนลมแรง
ยินเสียงแปร่งฟังนกกกกอดกัน

My boat,
shakenly floats underneath mangrove tunnel.
The world before me stirred by the wave.
Songs of the water.
Songs of love birds oddly break through silence.

all transmedia